Σε έκτακτες δαπάνες για την ενίσχυση της Εθνικής Άμυνας, με «ενέσεις» στο έμψυχο δυναμικό, αναβαθμίσεις και αγορές νέου εξοπλισμού, υποχρεώνεται η Ελλάδα, παρά το ότι θεωρητικά η συμμετοχή της σε διεθνείς οργανισμούς- όπως το ΝΑΤΟ- και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα έπρεπε να διασφαλίζει τα σύνορα της.
Οι συζητήσεις για την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων είναι ήδη σε εξέλιξη και οι πληροφορίες από το οικονομικό επιτελείο αναφέρουν ότι μέρος των αναγκαίων δαπανών είναι πολύ πιθανόν- ίσως και επιθυμητό- να βαρύνουν το φετινό, ούτως ή άλλως ελλειμματικό Προϋπολογισμό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτές οι έκτακτες δαπάνες τροποποιούν τον οικονομικό σχεδιασμό για την επόμενη χρονιά- και όχι μόνο- και καθιστούν ακόμα πιο δύσκολη την εξίσωση της εκπόνησης του νέου Προϋπολογισμού, καθώς αυτές οι δαπάνες αφενός δεν μπορούν να συνδεθούν με τις επιπτώσεις του κορωνοϊού, άρα δεν μπορούν να «αφαιρεθούν» από το δημοσιονομικό αποτέλεσμα όπως π.χ. οι δαπάνες για την Υγεία αφετέρου δεν μπορούν χαρακτηριστούν «επενδυτικές», άρα δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν από το Ταμείο Ανάκαμψης.
Η Τουρκία ξοδεύει αλόγιστα σε στρατιωτικό εξοπλισμό
Ανατρέχοντας κανείς στη βάση δεδομένων του SIPRI, μπορεί να έχει μια εικόνα των αμυντικών δαπανών των δύο χωρών και το πρώτο, αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι από το 2015 και μετά, ο Ταγίπ Ερντογάν έχει ξεκινήσει μια κούρσα εξοπλισμών. Ειδικότερα, το 2015 οι στρατιωτικές δαπάνες της Τουρκίας ανέρχονταν σε 12,302 δισ δολάρια κι ένα χρόνο αργότερα είχαν «πετάξει» στα 14,423 δισ δολάρια , ενώ την περασμένη χρονιά είχαν φτάσει στα 20,448 δισ δολάρια, σημειώνοντας έτσι μια αύξηση 66%!
Μειωμένες οι δαπάνες στην Ελλάδα για την Αμυνα
Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα από το 2009 και μετά βίωσε τους μνημονιακούς περιορισμούς και στο πεδίο των αμυντικών δαπανών. Δεν πρέπει, άλλωστε, να λησμονεί κανείς ότι το ΔΝΤ πίεσε για εξορθολογισμό των σχετικών δαπανών, με κατάργηση στρατοπέδων, μετατροπή του ελληνικού στρατού σε καθαρά επαγγελματικό, αντικατάσταση των παραμεθόριων μονάδων από κάμερες κι άλλα παρεμφερή. Φυσικά σε μια περίοδο, όπου συντάξεις και μισθοί πέρασαν από «μαχαίρι», αυτή η προσέγγιση εκ μέρους των δανειστών δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη, αν και η λογική τους δεν ήταν μόνο ότι «ξοδεύουμε πολλά και άκριτα για εξοπλισμούς» αλλά κι ότι δεν υπάρχει λόγος για τόσο μεγάλες δαπάνες από τη στιγμή που η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρα διασφαλίζονται τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της.
Το 2009 έκλεισε με τις ελληνικές αμυντικές δαπάνες στα 9,628 δισ δολάρια ενώ το 2019 είχαν διαμορφωθεί στα 5,732 δισ δολάρια, έχοντας εν τω μεταξύ υποχωρήσει ως τα 4,880 δισ δολάρια (το 2014).
Η εικόνα αλλάζει αν συγκρίνει τις δύο χώρες, με βάση τις αμυντικές δαπάνες τους ως ποσοστό του ΑΕΠ. Η Τουρκία το 2015 αφιέρωσε το 1,8% του ΑΕΠ για εξοπλισμούς και πλέον οι σχετικές δαπάνες απορροφούν το 2,7%. Η Ελλάδα μπήκε στη μνημονιακή κρίση με τις αμυντικές δαπάνες στο 3,2% κι αυτό που διαπιστώνει κανείς για τη συνέχεια είναι ότι αν και σε απόλυτους αριθμούς οι δαπάνες φθίνουν, ως ποσοστό του ΑΕΠ παραμένουν σταθερές, λόγω της “βουτιάς” της οικονομίας. Έτσι ως το 2019, οι αμυντικές δαπάνες διατηρούνται στο 2,5- 2,6% του ελληνικού ΑΕΠ.
Με βάση τα συγκριτικά στοιχεία και τον τρόπο καταγραφής των αμυντικών δαπανών από την Eurostat, οι αριθμοί ελαφρώς διαφοροποιούνται. Ακόμα κι έτσι, όμως, οι σχετικές δαπάνες είναι σχεδόν διπλάσιες από το μέσο όρο της Ευρωζώνης, την ώρα που οι δαπάνες για Υγεία και Εκπαίδευση υπολείπονται σημαντικά.
