Στο κόμμα που τάχθηκα να υπηρετώ δεν φοβόμαστε την αξιολόγηση. Αντίθετα, την επιζητούμε. Μια τέτοια αξιολόγηση, διεθνής μάλιστα, λέει πως η Ολλανδία παράγει σε αξία 1700 ευρώ ανά καλλιεργήσιμο στρέμμα, το Ισραήλ 1290 ευρώ ανά καλλιεργήσιμο στρέμμα. Και η χώρα μας; Μόλις 190 ευρώ. Πώς συμβαίνει μια τόσο ευλογημένη γη όπως η δική μας να γεννάει τόσο λίγο; Γιατί πάσχει τόσο ο πρωτογενής μας τομέας;
Προέρχομαι από μια αγροτική περιοχή. Από μια περιοχή που τα χώματά της σκάφτηκαν ακόμη και με γυμνά χέρια για να καρπίσουν. Γι’ αυτό την τιμώ και τη σέβομαι ιδιαίτερα, γι’ αυτό και αυτά τα ερωτήματα με πονάνε. Δεν θα έπρεπε όμως να αναζητήσουμε τις απαντήσεις στο παρελθόν. Για να αλλάξουμε το μέλλον, πρέπει να κοιτάξουμε το μέλλον. Πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα σε μια σειρά από μέτρα ανακούφισης των αγροτών μας και τόνωσης της αγροτικής παραγωγής. Εισάγουμε λοιπόν νέο νόμο για τους συνεταιρισμούς μειώνοντας τη φορολογία στο 10% για τις ομάδες παραγωγών και τα συνεργατικά σχήματα. Παραδίδουμε στα χέρια της παραγωγής όλους εκείνους τους ανενεργούς πόρους, από εγκαταστάσεις και υποδομές έως την ίδια τη γη, που σήμερα λιμνάζουν στα χέρια του κράτους. Κυνηγάμε, (ναι, κυνηγάμε), τις παράνομες ελληνοποιήσεις προϊόντων.
Αν ξεκίνησα από τη σύγκριση με την Ολλανδία και το Ισραήλ είναι για να υπενθυμίσω πως ο αγροτικός τομέας είναι πλέον άμεσα συνδεδεμένος με την καινοτομία. Ο αγρότης σήμερα δεν είναι ξωμάχος των κάμπων, είναι ένας μοντέρνος επιχειρηματίας. Διαθέτουμε ως χώρα 37 εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργειών έναντι 45 της Ολλανδίας και μόλις 6 του Ισραήλ. Τι σημαίνει αυτό; Πως ο αγροτικός τομέας μπορεί να γίνει μοχλός ανάπτυξης συνολικότερα της οικονομίας. Μιας οικονομίας που θα σέβεται τον εργαζόμενο, τον επιχειρηματία, τον επενδυτή. Μιας οικονομίας ο στόχος της οποίας δεν θα είναι η φορολογική αφαίμαξη των παραγωγικών της δυνάμεων αλλά η παραγωγή πλούτου και η δημιουργία θέσεων εργασίας. Μιας οικονομίας εξωστρεφούς, δυναμικής, εμπροσθοβαρούς, μιας οικονομίας που δεν θα ασφυκτιά από συγκεντρωτικές νοοτροπίες της κυβέρνησης και γραφειοκρατικές αντιλήψεις της δημόσιας διοίκησης.
Η οικονομία της χώρας μας, από τον πρωτογενή τομέα έως την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών, πρέπει επιτέλους να αφεθεί και να δράσει ελεύθερα. Ελεύθερη οικονομική δραστηριότητα δεν σημαίνει όμως έλλειψη κανόνων. Δεν σημαίνει χάος και ασυδοσία. Αντίθετα, είναι οι σταθεροί κανόνες, από τη φορολογία έως τα επενδυτικά κίνητρα, που εξασφαλίζουν την ελευθερία της οικονομικής δράσης.
Σταθερό φορολογικό περιβάλλον λοιπόν. Κράτος αρωγός και όχι κράτος μπαταχτσής. Δημόσια διοίκηση που άρει εμπόδια, όχι κράτος που θέτει εμπόδια. Υπηρεσίες που σέβονται τον πολίτη και όχι υπηρεσίες που τον ταλαιπωρούν. Αλλά τίποτε όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει στη βάση, εάν πονάει η κεφαλή. Καμία κοινωνία, με άλλα λόγια, δεν μπορεί να μπει στην στράτα της ανάπτυξης και της προόδου εάν δεν αποκατασταθεί το κύρος των θεσμών με πρώτο και καλύτερο αυτόν της Δικαιοσύνης.
Είμαι μάχιμη δικηγόρος. Γνωρίζω λοιπόν από πρώτο χέρι τους αγώνες που έδωσαν οι δικαστικοί λειτουργοί για να περισώσουν το κύρος του τρίτου πυλώνα της εξουσίας. Γνωρίζω και την τεράστια σημασία που παίζει η σωστή λειτουργία ενός τέτοιου θεσμού στην οικονομική ανάπτυξη. Γιατί πάνω απ’ όλα, ελευθερία για όλους – για τους αγρότες μας, τους νέους που μπαίνουν στην αγορά εργασίας, τους υπαλλήλους, τους επιχειρηματίες – σημαίνει δικαιοσύνη για όλους.
Άρθρο μου δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο
