Κάποτε, χρόνια πολλά πριν ζούσα στη Βάρκιζα. Τόπος αγαπημένος, που προκαλεί νοσταλγία. Καλά χώματα, είναι και η θάλασσα δίπλα, γεμάτη αχινούς, απόδειξη ότι είναι από τις πολύ καθαρές. Άφοβα βουτάς.
Με το που άνοιγαν τα σχολεία, ξαφνικά από Σεπτέμβριο η Βάρκιζα άδειαζε από κόσμο. Οι παραθεριστές επέστρεφαν στην Αθήνα, αφού κλείδωναν τα σπίτια τους, τότε δεν υπήρχαν στη Βάρκιζα οι πολυκατοικίες που σηκώθηκαν κυρίως μετά τη δεκαετία του ΄80. Έμεναν τα σκυλιά.
Έτσι ξηγιότανε ο Έλληνας. Κρατούσε το ζώο μόνο το καλοκαίρι στην εξοχή, να έχει την παρέα του το παιδί, κι όταν άρχιζε η σχολική περίοδος το σκυλί γινόταν αδέσποτο. Να κυνηγάει τα ΙΧ στην παραλιακή.
Παγκόσμια Ημέρα για τα αδέσποτα σήμερα. Ένας σκύλος και μια σκύλα πόσα παιδιά κάνουν σε επτά χρόνια; Ποιο να ‘ναι το νούμερο των απογόνων τους σε μια επταετία. Το σύνολο των σκύλων που θα παραχθεί από ένα μόνο ζευγάρι και όσα άλλα τετράποδα γεννηθούν από τις φουρνιές που θα ακολουθήσουν; Σύμφωνα με τους υπολογισμούς γύρω στους 67.000 σκύλους.
Αν μιλάμε για αδέσποτες γάτες, από ένα μόνο ζευγάρι σε επτά χρόνια, ο πληθυσμός τους φτάνει τις 420.000.
