«Καρτούλα ή μετρητά;»
Προσπάθησα να την αποφύγω. Μάταια όμως. Κάθε φορά που έριχνα το βλέμμα αλλού, έβρισκε τον τρόπο να μου τραβάει την προσοχή.
Όπως ένα μικρό παιδάκι που επιθυμεί να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής μας, έτσι και η κοπέλα που μου έφτιαχνε τον καφέ μηχανευόταν κινήσεις, προφανώς για να προσελκύει τα βλέμματα των πελατών της.
Πότε της έπεφταν στο πάτωμα τα ψιλά, πότε τα καλαμάκια από τον πάγκο, πότε τα παγάκια από την παγοθήκη. Άλλες φορές ξεχνούσε την παραγγελία και αυτοσαρκαζόταν με επιτυχία.
Το τραγελαφικό της κατάστασης ήταν το γεγονός ότι οι αυθόρμητες – κωμικές κατά τ΄ άλλα- κινήσεις της, ναι μεν προκαλούσαν γέλιο, με έφερναν όμως σε δύσκολη θέση.
Συγκρούονταν η σοβαροφάνεια του προσώπου μου, με το χαμόγελο και τη ζωντάνια του κοριτσιού. Αντιπαραβάλλονταν η μεσήλικη ζωή μου με τη νεανική ανεμελιά. Τα ζαρωμένα δάχτυλά μου με την φρεσκάδα και τη σφριγηλότητα του δέρματός της.
Και ξαφνικά…
- Κ. Λάζαρε, καρτούλα ή μετρητά;
Σιωπή. Αμηχανία. Προβληματισμός. Αναρωτήθηκα από πότε και για ποιο λόγο κάτι άψυχο, όπως η τραπεζική κάρτα, απέκτησε και υποκοριστικό επίθημα -ούλα-. - Οι διευκρινήσεις υποκειμενικές. Mάλλον για να προσδώσουμε οικειότητα σε κάτι που μας συντροφεύει και μας ταλαιπωρεί καθημερινά. Μάλλον για να απαλύνουμε το οικονομικό βάρος των υποχρεώσεών μας. Ίσως και για να εκλεπτύνουμε την κυνική στιγμή της πληρωμής.
- Άλλωστε και άλλα θηλυκά απέκτησαν την εν λόγω κατάληξη, όπως τα «τιμούλα», «γλυκούλα», «αγαπούλα», αλλά δεν μπόρεσα να δώσω λογική εξήγηση.
- Μα φυσικά με μετρητά…(μικρούλα…πήγα να πω)
- Κ. Λάζαρε…Δεν με γνωρίσατε ακόμη; Eίμαι η Βασούλα που με είχατε μαθήτρια πριν από πολλά χρόνια…
Ανεπιτυχώς προσπάθησα να συγκρατήσω το γέλιο και τη σοβαρότητα μαζί. Στο δρόμο σκεπτόμενος ανέσυρα μνήμες, εικόνες από το παρελθόν μέσα σε τάξη, μήπως και την θυμηθώ. Δεν τα κατάφερα. Μεγάλωσα πια…Η «ζωούλα» μου λιγοστεύει… Λάζαρος Ι. Κόλλιας Εκπαιδευτικός
