Πόρτες…κάτι το αδιαπέραστο. Σε απωθούν, σε απομακρύνουν. Κρύβουν κάτι. Μάταια προσπαθείς από την κλειδαρότρυπα. Φυλάσσουν ψυχές, προστατεύουν στιγμές, εμποδίζουν ορμές. Για να τις ανοίξεις χρειάζεσαι προετοιμασία. Κλειδιά. Γνωριμίες. Κωδικό ασφαλείας. Λοστό…
«Έφαγα πόρτα»… συνήθης φράση νέων που τους απαγορεύεται η είσοδος σε κέντρο διασκέδασης.
«Πόρτα – πόρτα» αναζήτησα δουλειά αλλά μάταια…
«2 πόρτες έχει η ζωή» …και πάει λέγοντας.
Χιλιοειπωμένη και χιλιοτραγουδισμένη λέξη είτε για χαρμόσυνο είτε για δυσάρεστο γεγονός.
‘Όπως και να΄’χει όλοι μας στη ζωή προσπαθούμε να ανοίξουμε μια πόρτα. Σε σπίτια, σε δημόσια κτήρια, σε αυτοκίνητα, σε αυλές. Ακόμα και αν δεν μπορούμε μόνοι μας, βρίσκεται εκεί ο πορτιέρης για να μας καλωσορίσει…
Μια τέτοια πόρτα, λοιπόν, σιδερένια και θεόρατη συνάντησα κατά την περίοδο των Χριστουγεννιάτικων διακοπών σε σχολείο της γειτονιάς. Μάταια προσπάθησα να απαγκιστρώσω τα βλέμματα των παιδιών μου από τις οθόνες προκειμένου να πάμε για μπάσκετ. Ανεπιτυχώς έψαχνα για κενό, που συνήθως έχουν δημιουργήσει τα παιδιά, με σκοπό να μπούμε παράνομα στο προαύλιο του σχολείου
«Άς ανοίξουμε τις πόρτες» στα σχολεία μας – τα απογεύματα, τα Σ/Κ, τις αργίες, τις ημέρες των διακοπών. Όμορφοι, προαύλιοι χώροι, μπορούν να γίνουν επισκέψιμοι για αθλητικές δραστηριότητες, πολιτιστικές συναντήσεις, διαπροσωπικές επαφές. Αγαπάμε ένα μέρος όταν μπορούμε να το επιστεφτούμε, να βιώσουμε στιγμές, να απολαύσουμε συναντήσεις. Ειδάλλως, αφήνουμε ερμητικά κλειστά, όνειρα, συναισθήματα, υποσχέσεις, χαμόγελα παιδιών…
Λάζαρος Ι. Κόλλιας
Εκπαιδευτικός
